کوروش محمدی، در گفت و گو با قدس آنلاین اظهار داشت: تاب آوری، مستلزم مجموعه عواملی است که باید در ساختارهای اجتماعی، ارتباطی، اقتصادی و حتی سیاسی یک جامعه دیده و مدیریت شوند تا آن جامعه به تاب آوری مناسب و یا بالا برسد. برای مثال نهادهای اجتماعی مثل خانواده، آموزش و پرورش و یا  رسانه ها همه برای ایجاد سلامت روان جامعه مسئولیت دارند. وقتی شرایط جامعه و کارکرد نهادهای اجتماعی آن مثل خانواده، مدرسه  و سازمان های متولی خدمات اجتماعی منفی و حتی به زیر صفر می رسد، طبیعی است که در چنین فضایی که مملو از التهاب، تعاملات ناسالم، اضطراب و استرس است افراد توانایی مدیریت بهینه را در شرایط هیجانی نداشته باشند.

وی با اشاره به این که آموزش و پرورش ما در حالا حاضر هیچ کارکردی در زمینه مهارت های ارتباطی افراد و همینطور در مهارت و کنترل خشم از سوی آن ها ندارد، افزود: در چنین وضعیتی خیلی طبیعی خواهد بود که افراد در مواجهه با کمترین چالش دچار آسیب شوند و یا رفتارهایی بر مبنای خشونت از خود بروز دهند. چون وقتی تاب آوری افراد جامعه پایین می آید و به خشونت در جامعه رشد می کند.

وی افزایش خشونت را نشانه پایین آمدن تاب آوری جامعه خواند و با اشاره به این که الگوهای افت تاب آوری در فضای خانواده کاملاً نمایان است، گفت: در واقع امروز تاب آوری والدین بشدت پایین است و همین رفتارهای پرخاشگرانه والدین به فرزندان هم منتقل می شود. از سوی دیگر کارکرد تربیتی آموزش و پرورش مثبت نیست. یعنی هم خانواده و هم آموزش و پرورش نسلی را تربیت می کنند که می خواهد با  ابزارهای خشونت خودش را عرضه و یا  از حقوقش دفاع کند.

محمدی در خصوص جایگاه جامعه ایران در دنیا به لحاظ تاب آوری هم گفت: اگرچه از سوی یکسری از موسسات بین المللی مثل گالوپ مطالعاتی در زمینه تاب آوری کشورها انجام گرفته و آمارهایی هم ارائه شده است، اما هنوز مطالعات دقیقی در دنیا که میزان تاب آوری جوامع را با هم مقایسه کند، انجام نشده است. در رنکیگی که نشان می دهد ایران جزو ده کشور نخست  دنیا در رفتارهای خشونت آمیز و در تاب آوری پایین است بیشتر بر اساس حدس و گمان است. با این وجود وقتی آمارهای طلاق، خشونت، نزاع و.. را با کشورهای منطقه مقایسه می کنیم می توانیم بگوییم جزو کشورهای برتر و یا دارای تاب آوری پایین در سطح منطقه هستیم.

خبرنگار: محمود مصدق